De mensen achter Humanitas: Claudia Oosterling

1: Wie ben je en hoe is je thuissituatie?

Mijn naam is Claudia Oosterling, ik ben 48 jaar en geboren en getogen in Rotterdam. Ik woon al 16 jaar samen met mijn vriend en heb zoon, Gino van 12 jaar.

2: Wat doe je bij Humanitas?

Ik ben welzijnsmedewerker in Humanitas Akropolis op afdeling Somatiek 5 en 10.

3: Hoe lang werk je voor Humanitas en wat is je geschiedenis?

In 1997 ben ik begonnen bij Humanitas als activiteitenbegeleidster in Nancy Zeelenberg en tegelijkertijd was ik werkzaam bij Humanitas in Hannie Dekhuijzen, ook als activiteitenbegeleidster. In 2001 Ben ik naar Akropolis gekomen. Hier heb ik tot twee jaar geleden gewerkt als activiteitenbegeleidster. Ik organiseerde samen met mijn collega’s centrale activiteiten, waar cliënten aan konden deelnemen.

Sinds twee jaar is mijn functie veranderd en werk ik op mijn twee afdelingen als welzijnsmedewerker. Vanuit deze functie kijk ik samen met de cliënt, de mantelzorgers, het multidisciplinaire team, stagiaires en vrijwilligers hoe we gezamenlijk het welbevinden van de cliënt dusdanig kunnen invullen dat de dag de moeite waard is. Ik ondersteun, bedenk en coördineer activiteiten. Daarnaast coördineer ik, samen met mijn collega welzijnsmedewerkers, activiteiten die buiten de afdeling plaatsvinden. Daarnaast ben ik ook (bijna) aandachtsvelden-opleider, examinator en werkbegeleider bij welzijn-stagiaires.

4: Hoe zijn de afgelopen corona-maanden voor jou verlopen en hoe heb je het ervaren?

De afgelopen maanden heb ik als zeer zwaar ervaren, waarbij ik een periode de angst had het zelf te hebben, getest ben, iets misging en ik een week op de uitslag heb gewacht. Geen koorts en dus gewoon gewerkt. Die week heb ik erg in onzekerheid gezeten of ik misschien collega’s en cliënten besmette met dit virus. De opluchting dat ik negatief was…

Mooi om te zien vond ik dat vrijwilligers en collega’s van andere diensten, omdat voor hen het werk stil lag, bij de raamvisite ondersteunden. Daar waar we alle hulp konden gebruiken. Nogmaals bedankt hiervoor!

Het moeilijkste vond ik de Lockdown-periode. Dat de naasten niet meer mochten komen. Het verdriet van de cliënt en de naasten. Dit is met geen mogelijkheid te beschrijven. Ja, we introduceerden beeldbellen, later kwam de raamvisite erbij. De organisatie hierachter… pfff…

Daarnaast was er op één van mijn twee afdelingen een uitbraak van covid-19. Later werd deze etage een cohort-etage. Wat was ik blij dat de cliënten die lang op hun kamer moesten blijven weer rond konden lopen/rijden op de etage. Dit had wel tot gevolg dat de cliënten die niet positief waren moesten verhuizen. Deze verhuizingen, waar ik ook veel bij geholpen heb om het zo soepel als kan mogelijk te maken, heb ik ook als zeer zwaar ervaren. Het brak mijn welzijnshart om te zien dat cliënten deze verandering van etage heel moeilijk vonden. Bij allemaal heb ik geprobeerd om de cliënt zich een beetje thuis te laten voelen op de andere etage. Na een tijd was de etage gelukkig covid-19-vrij en heb ik ook een aantal cliënten terug kunnen verhuizen. Dat was fijn!

Bij de laatste versoepeling omtrent het bezoek en het digitaal systeem zeg ik in ieder geval: “Yessss!!!!”

5: Hoe zie je na de afgelopen maanden te hebben meegemaakt de toekomst, voor Humanitas en in het algemeen?

Een Humanitas waarbij we met zijn allen creatief en positief blijven denken, waarbij we in ogenschouw nemen dat we nog een lange tijd met de 1,5-meter-maatschappij te maken hebben. Maar dat ook met dit nieuwe normaal nog heel veel mogelijk is.

6: Heb je een boodschap voor je collega’s bij Humanitas?

Ik ben super trots op alle collega’s en wat we de afgelopen maanden gepresteerd hebben. Het was met recht: Samen staan we sterk! Houd de moed erin. Laten we er naar streven dat de dag de moeite waard is voor de cliënt, voor de collega, voor de vrijwilliger en natuurlijk voor jezelf.

Claudia in het midden.

.