De mensen achter Humanitas: Nanda de Jongh
De komende tijd beantwoorden diverse medewerkers van Humanitas zes dezelfde vragen. Medewerkers, dat kunnen dus werknemers zijn, maar ook vrijwilligers. Vandaag is het de beurt aan Nanda de Jongh.
1: Wie ben je en hoe is je thuissituatie?
Mijn naam is Nanda de Jongh, ik ben net 52 jaar geworden en ik ben getrouwd. We hebben twee kinderen, een zoon van 19 en een dochter van 18. Ik woon in Rotterdam Prinsenland.
2: Wat doe je bij Humanitas?
Ik ben welzijnsmedewerker in De Wetering voor 24 uur per week
3: Hoe lang werk je voor Humanitas en wat is je geschiedenis?
Toen mijn dochter 18 jaar geleden geboren werd werkte ik in de wijkverpleging in Delft als wijkziekenverzorgende. Wij woonden toen net anderhalf jaar in Rotterdam en ik pendelde over de A13 heen en weer. Ik heb toen de keuze gemaakt om de overstap te maken en heb bij Humanitas in Rotterdam voor de avondroute in de wijkverpleging, twee avonden in de week, gesolliciteerd. Ik werkte toen vanuit huis. ’s Middags werd ik gebeld en kreeg een telefonische overdracht en route. Heel relaxt, ik zat vaak in de speeltuin met mijn twee kindertjes en hoefde pas om 18:00 uur te beginnen.
Ik leerde Rotterdam goed kennen
De routes waren door heel Rotterdam, van Spangen naar Rotterdam Zuid enz. Heel veel kilometers maakte ik op zo’n avond. Ik leerde Rotterdam wel goed kennen zo! Toen Humanitas Thuiszorg en Maatschappelijke Dienstverlening, dus ook de wijkverpleging, ging fuseren met Humanitas ouderenzorg, gingen we meer buurtgericht werken. Ik kwam op Rotterdam-Zuid terecht, startplek Jan Meertensflat en had alleen nog maar routes in R’dam-Zuid.
Vervolgens heb ik de cursus ergocoach gedaan en deed ergocoach-taken naast mijn zorg-taken. Later kreeg ik de gelegenheid om uit de zorg te stappen en mocht ik al mijn (12) uren richten op de ergocoach, dankzij de manager en leidinggevende waar ik in die tijd onder viel. Ik mocht mij coördinerend ergocoach noemen en reed langs Humanitas-huizen en langs de teams thuiszorg en wijkverpleging om mijn expertise te delen. Ik ondersteunde andere ergocoaches, had contact met leidinggevenden om het belang van ergocoaches steeds weer opnieuw aan te geven, observeerde en gaf advies aan medewerkers die lichamelijke klachten tijdens het werk hadden. Ook gaf ik klinische lessen hoe te bewegen tijdens je werk en gebruik van hulpmiddelen. Helaas is deze job langzamerhand wegbezuinigd en moest ik in juni 2016 weer terug de zorg in. Ik ben toen in de Jan Meertensflat het zorgteam daar gaan ondersteunen met ADL handelingen.
Van de trap gevallen
In september 2016 ben ik thuis van de trap gevallen. Ik struikelde over de hond en viel achterover de trap af. Na een vreselijke nacht, de volgende ochtend toch de weekendarts laten komen en ik ben met ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek ik een verbrijzelde ruggenwervel te hebben en een incomplete dwarslaesie. Ik ben geopereerd, heb nu titanium in mijn rug wat de boel rechtop houdt. Ik ben uiteindelijk zeven weken van huis geweest, twee weken ziekenhuis en een maand revalidatiecentrum. Ik ging er met een brancard in en kwam er met een rollator uit. Opnieuw leren lopen, traplopen enz. Thuis verder langzaam herstellen… drie keer in de week fysio en uiteraard nog ziek gemeld van mijn werk. Ik ben, toen het wat beter ging, mee gaan lopen bij verschillende disciplines om uit te zoeken wat ik binnen Humanitas zou willen qua werk.
Je komt in een re-integratietraject. Ik heb in Akropolis met de arts assistentes meegelopen. Was zeker leuk, maar er waren geen vacatures vrij en ik wist ook niet zeker of het echt iets voor mij was. Daarna heb ik in Hannie Dekhuizen (en nog kort in Jan Meertens) bij de activiteitenbegeleiding meegelopen. Dat beviel me nog beter en omdat de functie activiteitenbegeleiding overging naar welzijnsmedewerker, wat weer andere taken en verantwoordelijkheden gaf, zag ik hier mijn toekomst wel in! Maar ja…moet er wel een vacature zijn…
Om een lang verhaal kort te maken; in De Wetering kwam er een vacature vrij voor welzijnsmedewerker. Ik had net besloten om een vacature als gastvrouw aan te nemen. Ik zou dan heel wat schalen en salaris naar beneden gaan, maar ik wilde gewoon weer aan het werk en de ziektewet uit! Uiteraard heb ik de functie welzijnsmedewerker met beide handen aangepakt! Dat betekende wel weer een hele nieuwe toekomst. Ik moest mij laten omscholen, want welzijnsmedewerkers zijn niveau 4 en wijkziekenverzorgende/VIG-ers niveau 3. Ik ben toen gestart met de opleiding MMMZ4 (Medewerker Maatschappelijke Zorg niveau 4) op het Albeda. Ik kon in het tweede jaar instromen en kan nu met veel plezier vertellen dat ik in twee jaar tijd mijn diploma heb gehaald!
Het was een rollercoaster; van 12 uur werk, naar 24 uur werk en nog één dag in de week naar school. Gelukkig zijn mijn kinderen al groot, kreeg ik veel support van het thuisfront en van mijn collega’s en mijn werkbegeleidster!
4: Hoe zijn de afgelopen Corona-maanden voor jou verlopen en hoe heb je het ervaren?
Het was schrijnend om te zien wat de gevolgen zijn wanneer een verpleeghuis op slot moet. Codes werden veranderd, echt niemand mocht er niet meer in. Zoveel mogelijk ‘eigen’ personeel, geen ZZP-ers of uitzendkrachten. Wat betekende dat mijn collega welzijn en ik ook weer in de zorg meehielpen (ik uiteraard wat minder zware zorg). Onze fysiotherapeuten hadden geen werk meer, ook zij ondersteunden de Zorg.
Het restaurant ging dicht, alle bewoners moesten in hun appartement blijven, maaltijden gingen naar boven. Bewoners vereenzaamden, ondanks dat we met z’n allen ons best deden om aandacht te geven. Sommige bewoners aten slechter… Die hebben we uiteindelijk toch naar beneden gehaald om ver uit elkaar de maaltijd te geven, met resultaat! Met mondkapjes en handschoenen werken, pffff lastig hoor! Gelukkig kun je met je ogen lachen…
Gezweet onder het kapje
En met die warme dagen, behoorlijk veel gezweet onder het kapje. Vóór Corona had ik het niet zo in de gaten, maar wat zijn er veel mantelzorgers die zorg dragen over het wasgoed en persoonlijke boodschapjes voor onze bewoners! De helft ongeveer, dus kwamen er was-wisseldagen. Op dinsdag coördineerde mijn welzijn-collega dat en op zaterdagen ben ik gaan werken om de was-wissel in goede banen te leiden.
Verdriet
En wat was er een verdriet… niet alleen bij de bewoners, die zich letterlijk opgesloten voelden, maar ook hun naasten, die niet naar binnen konden. Uiteraard hebben we van alles in gang gezet; beeldbellen, raamcontacten, enz. Maar het blijft behelpen.
Ik stelde mijzelf gerust, maar ook familie, door steeds te herhalen dat wij nog steeds corona-vrij zijn! En dat al die strenge maatregelen toch effect hadden. Gelukkig zijn we inmiddels al aan de zoveelste (de vierde?) versoepeling bezig en kan bezoek met registratie weer naar binnen! Mijn collega en ik gaan deze week weer heel voorzichtig opstarten met een koffie-activiteit met de 1,5 meter in achtneming.
5: Hoe zie je na de afgelopen maanden te hebben meegemaakt de toekomst, voor Humanitas en in het algemeen?
Voor de hele maatschappij blijft het ‘nieuwe normaal” voorlopig bestaan zolang er geen goed vaccin is. Dus dat geldt voor Humanitas net zo. De ‘1,5 meter’ blijft dus nog bestaan, waardoor bepaalde activiteiten en optredens nog niet kunnen. We moeten iedere keer blijven nadenken wat kan wel en wat kan niet. Maar ik heb alle vertrouwen in Humanitas! Wij zijn geen opgevers!
6: Heb je een boodschap voor je collega’s bij Humanitas?
Jullie zijn stuk voor stuk Kanjers! Heel veel respect voor iedereen! En mijn motto is altijd: Kan ik niet rechtsom, dan probeer ik het linksom, dus geef nooit op!